|
|
NURETTİN YILDIRIM
|
KARA NUREDDİN’im yare son sözü
Âmâ olsun yarin o çakır gözü
Dilerim Mevlâ’dan gülmesin yüzü
Bu dert içerimde kor, perişanım
|
1946 yılında Saraç köyünde doğmuştur. Her ikisi de âşık olan Hasan ve Yeter'in oğludur. Köyünde ilkokulu bitirdikten sonra rençperlik yapmıştır. 1966-1968 yıllarında Hatay ve Diyarbakır'da jandarma eri olarak askerlik hizmetini yerine getirmiştir. Askerlik sonra Ankara'da kendisine iş bulmuş, uzun müddet Köy İşleri Bakanlığında Özel kalem müdürlüğünde çalışmış, bu arada bir sendikanın başkanlığını yapmıştır. 1983'te evlenmiş ve bu evlilikten üçü erkek dört çocuğu olmuştur. Nurettin, halen doğduğu köyde yaşamaktadır.
Nurettin şiire yazmaya/söylemeye askerde iken başlamıştır. Bunda gurbet ve hasretin büyük oranda rolü olmuştur. Herhangi bir âşıklar karşılaşması yapmamıştır, ancak irticalen şiir söyleyebilmektedir. Şiirlerinde mahlas olarak
Kara, Kara Nureddin ve nadiren de adını veya soyadını kullanmıştır.
|
BİLE BİLE
Cehaletin ağlarına takıldık
Çırpınıp dururuz biz bile bile
Avcı geldi oltasını uzattı
Kurtulabilirsen yüz bile bile
Hayatta gülmedik sözün doğrusu
Yardımlaşmak insanlığın çağrısı
Bataklıkta sivri sinek sürüsü
Dinledik sesini saz bile bile
Hangi taşa vursam garip başımı
Boşuna harcadım bütün yaşımı
Yavan ekmeğimi yağsız aşımı
Zehir ettin bana tuz bile bile
Eşin dostun KARA diyorlar
sana
Neler oldu bitti dünden bu yana
Gönül kuşu derler böyle tufana
Hayat
mangalında köz bile bileÜZÜM GÖZLÜM
Siyah gözlüm otur yanıma benim
Ayrılık nedendir bilemedim ben
Doyamam güzelim sevgine senin
Bize kimden oldu bilemedim ben
Sen bana doymadın yar ben de sana
Niye böyle dertli geldik cihana
Can çare kalmadı ben yana yana
Bize kimden oldu bilemedim ben
Sen Allah'a sevgim sana emanet
Seviyorum seni etme ihanet
Ölümlü dünyada olma muhannet
Bize kimden oldu bilemedim ben
Eğer bulunursan sen koy
suyumu
Cenazeme göster uzun boyunu
Şu KARA’ya hasret
ettin koynunu
Bize kimden oldu bilemedim ben
|
|
KARA NUREDDİN’den öğüdünü al
Şu
fani dünyaya etme itibar
Bu sözü unutma ölene kadar
Bu sözüm gitmesin zoruna oğulKARA NUREDDİN’im yare son sözü
Âmâ olsun yarin o çakır gözü
Dilerim Mevlâ’dan gülmesin yüzü
Bu dert içerimde kor, perişanım
|
|
|
|
K.
Nurettin YILDIRIM, a. g. e., s. 68.
|
|